dateert al van een tijdje terug en niet door mij geschreven, las het net voor het eerst en wil dit leuke stukje jullie niet onthouden.
--------------------------------
Tja de vouwwagen..wat zal ik erover zeggen. Ooit in een opwelling gekocht. Zag er wel lekker strak uit zo in de showroom. En ruimte te over. Dat leek toen , met drie kleine kinderen geen overbodige luxe. En omdat het Nederlands Elftal een belangrijk wedstrijd tegen Denemarken moest spelen tijden de Euro 2000 heb ik er ook niet te lang over nagedacht.
Doe die maar zei ik, terwijl ik een blik wierp op mijn horloge.
Dat was zo?n drie weken voor we op vakantie zouden gaan. Nog geen idee hoe, waarmee of waarheen we heen zouden gaan waren we in the blind bij een caravan/vouwwagen dealer binnen gelopen.
En een half uur later, met eigenlijk de intentie om de mogelijkheid voor de aanschaf van een tent te bekijken, waren we dus de trotse eigenaren van een Jamet Arizona met alles erop en eraan. Een impulsaankoop in de striktste zin van het woord.
U kunt hem over 5 dagen op komen halen meneer, zei de verkoper, die tijdens deze transactie een ware rollercoaster aan emoties aan de dag had weten te brengen. De opmerking dat ik geen trekhaak had leek haast de genadeslag voor de kerel.
Op de dag dat we onze vouwwagen op gingen halen fluisterde de verkoper me toe dat het wel verstandig zou zijn om voor ons vertrek de wagen een keer op te zetten. Het is haast ondenkbaar maar je weet het maar nooit zelfs bij een merk als Jamet, maar er zou altijd iets kunnen ontbreken.
Na het hem plechtig beloofd te hebben wist ik 1 ding haast zeker?dat opzetten dat zou toch echt niet meer lukken voor we richting Frankrijk zouden vertrekken.
Wellicht zou het idee kunnen ontstaan dat ik volkomen wars ben van welke vorm van kamperen dan ook maar dat was geenszins het geval. Op het moment dat wij op de bonnefooi richting ons beoogde vakantieadres togen zat er toch zo?n 25 jaar kampeerervaring achter het stuur?.maar tot dan toe was de vouwwagen altijd een onontgonnen gebied gebleven.
De volgende dag waren wij rond 14.00 uur op de camping. Het was een snikhete dag en meeste gasten waren naar het strand. Gelukkig. Want ik zag het al helemaal voor me..de meewarige blikken, het besmuikte smoezen en de goed bedoelde adviezen.
We kregen een plek aangewezen waarvan men ook met een ongeoefende blik direct wist dat waterpas anders is en zelfs enige benadering daarvan mijlenver weg leek.
Als ik iets van die eerste dag heb geleerd is het wel het feit dat het niet gemakkelijk is om een grote vouwwagen waterpas te krijgen. Een wiel werd volledig ingegraven. Steunpoten werden ongeveer krom gedraaid, bouwtekeningen werden geraadpleegd en zo?n beetje alles moest uit plastic verpakkingen komen. En allengs zwol de stroom, naar hun kampeerplaats kerende campinggasten, gestaag. Als de kar waterpas stond dan stonden de slaapgedeelten dat niet en vice versa. Slechts zelden heeft mijn vrouw zo dicht tegen mij aan gelegen als tijdens die vakantie. Er was simpelweg geen ontsnappen aan.
Zo?n 6 uur later stond het hele geval, met inderdaad de support van enige goed bedoelde adviezen, zo ongeveer. Er was slechts 1 probleem. Of ik had tentdoek teveel of stokken tekort en kon niet anders dan vertwijfeld terugdenken aan het advies van mijn dealer.
Na een warme maaltijd en een slechte nachtrust is het de volgende dag toch allemaal nog goed gekomen.
Eigenlijk is het altijd een beetje haat-liefde verhouding gebleven tussen mij en mijn vouwwagen en het komt waarschijnlijk nooit helemaal goed hoewel ik nu zo?n 10 jaar later echt wel weet hoe deze klapkar op te zetten.
Meegesleurd naar Duitsland, Oostenrijk, Italie, Kroatie, Griekenland, Frankrijk en Spanje. Opgezet met en zonder luifel en of voortent. En toch blijft het voor mij altijd, op zijn zachtst uitgedrukt, klunen. En met nauwelijks verholen jaloezie kijk ik naar hen die met een caravan aan komen, de poten uitdraaien en met een koude klets in de hand zelfgenoegzaam achterover leunen in hun dukdalf 7-standen stoel. En dat binnen 30 minuten.
Want er kleven mijns inziens toch behoorlijk wat nadelen aan zo?n vouwwagen. Immers, je moet hem altijd openklappen wil je kunnen laden. Opzetten duurt altijd lang en dan moet je maar hopen dat de weergoden je een beetje gunstig zijn gezind.
En dan heb ik het nog niet over het schoonmaken en opruimen van de hele santekraam. Want daar mag je wel een extra verlofdag bij je baas voor aanvragen.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Welnee! Vorig jaar sprak een echtpaar ons aan. Zij hadden exact dezelfde vouwwagen gekocht. Alleen het model was recenter. En had natuurlijk wat improvements ondergaan. Maar in essentie was de wagen niet veel veranderd. En het was zeker een stuk beter als een caravan. Hierin had je het echte kampeergevoel! Ik heb daar wat over gegniffeld. Het echte kampeergevoel! Maar allengs kreeg ik wel door wat zij bedoelden. Lekker liggend tussen het tentdoek. Een briesje door je vouwwagen..de ruimte die je hebt. Niet direct de volledige associatie met de fietsvakanties van weleer. Dat was wel heel erg basic. Maar hoe zou het zijn als ik met zo?n luxe sleurhut zou rondtrekken. In een bedompte kleine ruimte, waar de hitte van de dag slechts met een airco te verdrijven valt. En waar je met diezelfde airco en passant je directe omgeving zwaar mee weet te frustreren. Niet meer onbekommerd met je karretje achter je aan scheuren zonder het gevoel te hebben dat je iets voorttrekt. Bij de tolpoorten ineens zwaarder getarifeerd te worden en last but not least een dure stalling te moeten zoeken in plaats van de vouwwagen eind september ongecompliceerd de garage in te duwen.
Nu ik er zo over nadenk, dan ga ik die vouwwagen toch maar zijn derde lustrum gunnen?hoewel de kinderen langzaam maar zeker gaan uitvliegen en die enorme ruimte van onze Arizona de gevaren van het lege nest syndroom pijnlijk dreigt te onderstrepen. Mocht dit gevaar echt op ons af te komen dan lijk ik inmiddels een prachtige remedie gevonden te hebben?de T@B 320 RS.
O ja, ik zet de complete wagen inclusief voortent inmiddels in mijn uppie op.
